प्रशान्त निराैला , ३ पटक हेरिएको
देउवा, ओली, प्रचण्ड शेखर लगायत नेतृत्वमाथि प्रश्न
काठमान्डाै ८ मंसिर । नेपालको राजनीतिमा दशकौंसम्म मूलधारमा बसेका चार नाम—शेरबहादुर देउवा, केपी शर्मा ओली, प्रचण्ड, र शेखर कोइराला आज पनि नेतृत्वको केन्द्रमा छन्। तर प्रश्न उठ्छ: देश हरेक चुनावमा पुरानै नेतृत्वमा किन अड्किरह्यो? र यदि १० वर्षअघि नै उनीहरूले स्वेच्छिक रूपमा नेतृत्व हस्तान्तरण गरेको भए आजको नेपाल कस्तो हुन्थ्यो?
देशको राजनीतिक संक्रमण, संविधान निर्माण, शान्ति प्रक्रिया र संघीयताको कार्यान्वयनमा यी नेताहरूको भूमिका अस्वीकार्य छैन। तर विगत एक दशकमा देखिएको स्थिरताहीनता, विकासका नाममा भएको ढिलासुस्ती, पार्टीभित्रको गुटबन्दी, र नीति निर्माणमा देखिएको दुर्बलता पनि यिनै पुस्ताको दीर्घकालीन पकडका कारण हो भन्ने तीतो यथार्थलाई नकार्न सकिँदैन।
देउभाको सावधानीपूर्ण तर अनिर्णायक नेतृत्वशैली, ओलीको अहंकेन्द्रित शक्तिकेन्द्र चाहना, प्रचण्डको निरन्तर सत्ता–समीकरणमा निर्भरता, र शेखर कोइरालाको अन्तहीन आन्तरिक संघर्षमा जकडिएको धार—यी सबैले नयाँ पुस्तालाई उभिनबाट रोकिदिएको छ। नेतृत्व हस्तान्तरणको संस्कृतिको अभावले दलहरू भित्रै ‘उमेर लचीला’ संरचना नभएझैँ बनाइदियो।
यदि १० वर्षअघि नै यी नेताहरूले “अब पर्याप्त भयो, अब नयाँ पुस्ताले देश चलाओस्” भन्ने साहस देखाएका भए आज राजनीतिक परिवर्तन तीव्र हुन्थ्यो। नीति निर्माणमा प्राविधिक व्यक्तिहरूको भूमिका बढ्थ्यो, युवाहरूको ऊर्जा निर्णय तहमा पुग्थ्यो, र पुरानै शैलीका झगडा, अविश्वास र कुर्सी–व्यवहारले देशलाई यति बाँध्ने थिएन।
नेपाललाई अब छलाङ चाहिएको छ—र त्यो नयाँ अनुहार, नयाँ सोच, र नयाँ मूल्यबाट मात्र सम्भव छ। पुरानो पुस्ताले इतिहास बनाइसक्यो; अब इतिहास बदल्ने जिम्मा नयाँ पुस्तालाई दिने समय बितिसकेको छ।
प्रकाशित मिति: २०२५-११-२४ , समय : १०:५७:२५ , २ घन्टा अगाडि