निरोज ढकाल , ४२ पटक हेरिएको
थाइल्यान्डमा अनाथ हात्तीछोरालाई यूनिफर्मसहित टोलीमा समावेश
थाइल्यान्डको एउटा हात्ती उद्धार केन्द्रमा अनाथ हात्तीछोराले देखाएको स्वतःस्फूर्त नृत्य हाल चर्चाको विषय बनेको छ। उद्धार टोलीले आफूलाई समूहको सदस्यजस्तो महसुस होस् भनेर सानो हात्तीलाई निलो यूनिफर्म लगाइदिएपछि, उसले पनि ‘टिमको भाग’ भएको अनुभूति गर्दै रक्षकहरूसँग तालिममा सहभागी हुँदै आएको थियो।
एक बिहानको अभ्यास तालिमका क्रममा स्पिकरबाट संगीत बज्न थालेपछि रक्षकहरू कडा अनुशासनसहित उभिएका थिए। तर हात्तीछोराले भने नियमपालनभन्दा खुशीलाई प्राथमिकता दियो। संगीत सुनेलगत्तै उसले पुच्छर हल्लाउँदै, खुट्टा उफ्रिँदै, र प्रशिक्षकको खुट्टाको वरिपरि रमाइलो गर्दै नाच्न थाल्यो। गम्भीरतालाई क्षणभरमै उत्साह र हाँसोमा बदलिदिने उसको नृत्यले सबैलाई मोहित बनायो।
रक्षकहरूले चाहेको भए उसलाई रोकिन्न भन्न सक्थे, अभ्यासमा ध्यान दिन आग्रह गर्न सक्थे। तर उनीहरूले त्यसो गरेनन्। बरु उनलाई नाच्न दिए—किनकि उनीहरू बुझ्छन् कि सानो हात्तीछोराको ‘काम’ भनेको कडा अनुशासन पालना गर्नु होइन, टिमको मनोबल बढाउनु र सबैलाई कामको वास्तविक उद्देश्य सम्झाउनु हो।
उद्धार केन्द्रका रक्षकहरू दिनहुँ कठोर दृश्यहरूसँग भिडिरहेका हुन्छन्—दुर्व्यवहारमा परेका हात्तीहरू उद्धार गर्ने, तस्करीको जोखिमबाट जोगाउने, जंगलबाट विस्थापित भएका हात्तीका बच्चाहरूलाई सुरक्षित राख्ने। यस्तो कठिन कामले कहिलेकाहीँ मानसिक थकान र निराशा पैदा गर्छ। तर यस्तै क्षणमा, एउटा सानो हात्तीछोराले संगीत सुनेर नाच्न थालेपछि, रक्षकहरूलाई उनीहरूले किन लडिरहेका छन्—हात्तीहरूलाई हात्तीझैँ बाँच्न दिने अधिकारका लागि—भन्ने कुरा फेरि सम्झाइदिन्छ।
यसैले रक्षकहरूले तालिमका बीचमा उसलाई स्वतन्त्र रूपमा नाच्न दिएका छन्। किनकि उसको खुशी—मुस्कान ल्याउने क्षमता—र अनुशासनभन्दा परको निष्कलंक ऊर्जा नै उनीहरू संरक्षण गर्दै आएको जीवनको सार हो।
आज पनि त्यो सानो हात्ती निलो यूनिफर्म लगाएर तालिममै नाच्छ। रक्षकहरू मुस्कुराउँछन्। र उनीहरू सम्झन्छन्—कठोर कामको बीचमा पनि खुशी र जीवन्तता उतिनै महत्वपूर्ण हुन्छ।
प्रकाशित मिति: २०२५-१२-०६ , समय : १८:३०:४८ , ३ घन्टा अगाडि